Roman, Türk edebiyatında yenileşme devrinin en önemli metin türü olarak ortaya çıkar. Romanın bu önemi aynı zamanda tüm dünyada modern zamanın anlatısı olarak ortaya çıkmasından kaynaklanmaktadır. Öte yandan türün sunduğu imkânlar, Osmanlı aydınlarının yenileşme, Batılılaşma, çöküşü önleme ve yeni bir değerler sistemi kurma amaçlarına da uygundur. Genel bir deyişle roman, örnek yaşantılar sunmanın ve ahlak dersi vermenin aracı olarak varlığınını inşa etmeye başlamıştır. Bunlara ek olarak Türk romanının başlangıç devresi ile ilgili sıklıkla dile getirilen eleştirilerin taklit, etkilenme, gerçekliğe uygun olmama, yazar-anlatıcının müdahaleleri alanlarında yoğunlaştığı görülmektedir. Bütün bu tanımlama çabaları ve türün oluşumuna dair eleştiriler esas olarak Türk romanının kaynakları nedir/nelerdir sorusu üzerine temellenir. Konuyla ilgili pek çok çalışma yapılmış ve bu çalışmalarda türün hem Batılı hem de geleneksel kaynakları tespit etmiş ve yorumlanmıştır. Bu çalışmada, temel metin olarak hem yazarının konumu hem de eserin yazınsallığı dikkate alınarak intibah merkez metin seçilmiş ve daha önce Güzin Dino ve Ahmet Hamdi Tanpınar tarafından dile getirilen benzerlikler ışığında şıntibahıtan yola çıkılarak Osmanlı- Türk romanının kaynaklarının tespitine ve yorumlanmasına çalışılmıştır.
